En moitas campañas arqueolóxicas o Nadal tamén é unha data senlleira, unha aldaba que fai xirar o canzorro da porta. Na Ciadella supuxo aproximarse ao remate da escavación arqueolóxica da Vía Principalis e do conxunto de edificacións que formaban o Principia, o cuartel xeral, o corazón e o embigo do campamento. E os resultados non defraudaron.
Área escavada co Principia e a soberbia Vía Principalis percorrendo o ancho do campamento
Dende o punto de vista da estrutura do forte, a Vía revelouse como unha auténtica rúa urbana de aspecto clásico: coidadosamente pavimentada, rectilínea, franqueada de edificios asoportalados e cun espectacular sistema de recollida e evacuación de augas pluviais, algo moi necesario para un asentamento situado nunha zona tan chuviosa. Unha nova imaxe para a vella Ciadella.
O rexistro material non foi espectacular, tendo en conta o fértil que sempre foi este depósito, pero, malia todo, deixou para o final o alboroque que culmina a obra. E foi dos emocionantes, dos que gustan aos arqueólogos. Reutilizada na bese dun muro tardío, como corresponde a un xacemento cunha longa secuencia de ocupación (e non únicamente militar), xurdíu, como unha mensaxe do alén, a inscrición funeraria dun dos protagonistas da historia da gándara. E non, non era a do prefecto da cohoorte, nin a do legado imperial, nin siquera a dun centurión veterano,... era a dun neno. Morto á idade de nove anos, seis meses e nove días e dedicada polo seu pai. E só cabe concluir: as pequenas testemuñas de amor son sempre o motor da gran historia. Así é a arqueoloxía que procuramos: sensacións en estado puro.
Aparición da estela funeraria reutilizada nunha base ou lumieira dun muro
A estela unha vez rematado o proceso de escavación
No hay comentarios:
Publicar un comentario