Non hai discusión, os depósitos arqueolóxicos son entes vivos, nunca se deteñen e sempre mostran caras distintas. Por pouco que se lles faga caso, ollan para ti, cómplices, e te devolven un sorriso enigmático e novo. Por iso eu, cada vez que escavo, sempre penso que estou diante dunha Gioconda eternamente xove, agochada detrás dun impenetrable bastidor de herba verde e terra húmida.
Un dos pratos fortes desta campaña na grande Ciadella foi a fase de restauración. Un traballo sisudo e meticuloso que se nutriu da espectacular, e moi, moi dura, campaña de escavación. Sempre aí, na gándara xeada e co xeneral inverno bufando nas calugas.
E como os arqueólogos somos de catas, sondaxes, toma de mostras e outras cousas polo estilo, vaian dúas imaxes, de antes e despois, que ilustran, a nivel de detalle, o fantástico traballo de restauración feito no forte romano de Sobrado todos estes meses. A gran dama é vella, pero tamén moi sabia. Estará feliz, non si?
No hay comentarios:
Publicar un comentario